Нашы прабабулі зімой насілі вельмі зручнае і прыгожае адзенне. Галаўныя
ўборы жанчын прадстаўлены варыянтамі тканых хустаў розных памераў. Шарсцяныя ахінанакі
(вялікія хусты) замянялі вопратку, таму імі пакрывалі галаву, на якой ужо была
танчэйшая хустка, завязаная вакол шыі, і ахіналі ўсё цела. У спалучэнні з
кажушком падыходзілі хусты сярэдніх памераў, запраўленыя пад варатнік, або
махрамі навыпуск, завязанымі канцамі пад бараду. Выдатна глядзіцца хуста,
завязаная адным канцом вакол шыі, другім спушчанай на плячо бурносіка, пашытага
з паўшарсцянога палатна. Святочныя тканыя андаракі (спадніцы) бытавалі
аднатонныя, клятчатыя, у
палоску. У халоднае надвор’е маглі спалучаць дзве спадніцы. Было цёпла і
глядзелася пышна. Камплекты дапаўняюць вязаныя рукавічкі з воўны, на нагах
валёнкі, “буркі” (лямцавы абутак са скураным нізам), боцікі.
Над стварэннем рэплік працавала творчая група з аддзела
рамёстваў і традыцыйнай культуры ДУ “Лідскі раённы цэнтр культуры і народнай
творчасці”: метадыст па народнаму касцюму Ірына Дыдышка, майстры па ткацтву
Валянціна Сільвановіч, Марыя Шылкоўская, Яўген Маркевіч, майстар па пашыву
адзення Марына Андрушкевіч.